"Ja, dat zie ik!"

Nadat ik mijn badpak had gekocht, voelde ik me dus al wat meer bij de in-crowd van het zwembad. Ik wil graag gezien worden als een sportieve meid en dat ik nu sportief gekleed ging, in plaats van recreatief, gaf mijn zelfvertrouwen een boost. Het volgende wat me opviel was dat alle serieuze zwemmers ook een brilletje droegen. Die moest ik dus ook hebben.

Ik had ook elke keer rode ogen, en ik was eerlijk gezegd wel een beetje bang dat ik vroeger of later een probleem zou krijgen met mijn contactlenzen. Ik ging weer terug naar de winkel waar ik mijn badpak had gekocht en zocht naar de duikbrilletjes. Pfiewww, wat waren die dingen duur! Net zoals de kleding, kon onderwater eyewear ook flink aan de prijs zijn. Ik dacht bij mezelf “ik heb echt niet het allermooiste te hebben. Ik heb nog nooit een duikbrilletje echt gebruikt dus zal ik het verschil ook niet echt merken”. Belangrijkste is dat het goed past, dus ik heb een aantal van de goedkopere uit de verpakking gehaald en opgedaan. Vrij snel had ik mijn keuze gemaakt, en de volgende dag ging ik naar het zwembad om hem uit te proberen.
Onderwater kunnen kijken is echt hilarisch. Er ging echt letterlijk een wereld voor me open. Opeens zie ik lichamen die zich paddelend door het water bewegen, ik zie huid lubberen bij de trapbeweging, ik zie gekke bekken van de mensen die hard doorzwemmen. En ik zie ook af en toe een elastiekje, en, iew! haren, zelfs een keer een klodder die ik verdacht veel op een snottebel vond lijken. Bah! Het zwembad is echt niet zo schoon als die chloorlucht doet vermoeden… Achja, zwemmen is fijn, en je moet gewoon NOOIT het douchen achteraf overslaan. Het fijnste van de zwembril is (surprise, surprise) dat je geen water in je ogen krijgt, en geen prikkerig gevoel hebt van het chloor en een veel kleinere kans op een ongelukje met een lens. Nu had ik alles wat ik nodig had om goed te leren zwemmen.
En daar was ik al flink mee bezig. Ik merkte wel dat die goede spullen zeker nog geen Kromowidjojo van je maken, dus zwom ik op een ochtend naar een  badmeester die de boel stond te aanschouwen vanaf de kant. Ik sprak hem, met verlegenheid in mijn stem, aan. “Hoi, uhm, mag ik wat vragen, ik ben aan het leren zwemmen…” “Ja, dat zie ik!” riep hij. Okay, fijn. It’s that obvious… Maar gelukkig lachte hij vriendelijk en ik vervolgde: “Kunt u me misschien een tip geven waar ik mee aan de slag kan?” Dat vond hij leuk en ging meteen duidelijk en simpel een paar dingen uitleggen. Ik moest ten eerste veel rustiger zwemmen. “Probeer maar elke vier of vijf slagen te ademen”. Duidelijke opdracht. Ik kon nog niet een heel baantje in borstcrawl zwemmen, maar ik oefende met twee en drie slagen achter elkaar, en probeerde steeds langer achter elkaar de slagen vol te houden zonder hijgend over te gaan op schoolslag.
Het is interessant hoe snel het lichaam leert als je het niet pusht. Elke keer dat ik moe was, of een beetje gefrustreerd begon te raken, ging ik gewoon weer schoolslag zwemmen. Ik kom hier tenslotte voor mijn plezier, ik hoef voor niemand te leren zwemmen, maar ik vind het wel een fijne bezigheid dus waarom zou ik mezelf te moeilijke opdrachten geven? Maar eigenlijk tot mijn verbazing, elke keer dat ik de borstcrawl weer oppakte, kon ik het een stukje beter dan de vorige keer. Mijn hersenen waren de beweging aan het leren, en tussen mijn zwemtrainingen door waren mijn spieren op de juiste plekken sterker aan het worden. Ik werd me er ook af en toe van bewust dat ik sneller werd. Ik verraste mezelf, een heel bijzonder gevoel, waar ik een soort vlinders van in mijn buik kreeg. Ik dacht twee maanden geleden niet dat ik het zou zeggen, maar ik vind zwemmen echt leuk!