Doorzwemmen, en de hele baan oversteken op een adem

De dagen worden korter en nu moet ik mijn lichtjes aan mijn fiets doen als ik naar het zwembad ga. Het begint wat kouder te worden en ik hoop dat het een mooie winter wordt. Ik verheug me erop om in december weer in de bergen te zijn. Ik merk dat mijn conditie veel beter aan het worden is en ik ben benieuwd hoe zal voelen als ik weer in op skis sta. Er is ook al sneeuw gevallen daar.

Tegenwoordig voel ik me bijna deel van het meubulair in het zwembad. Ik heb een routine als ik er ben en sinds mijn 500 meter testje voel ik me erg bekwaam. Ik heb trouwens nog niet opgezocht wat hele snelle tijden zijn voor 500 meter, maar ik weet dat het voor mijn doen goed was. Ik houd mijn trainingen bij in een sport-app op mijn telefoon en ik ben heel tevreden over mijn progressie. Dat is op dit moment het belangrijkste voor mij, dat ik progressie blijf maken. Daar haal ik een trots gevoel uit en wanneer ik bezig ben met mijn eigen progressie, let ik niet zo veel op anderen. Als ik me voortdurend zou vergelijken met de snelle zwemmers, zou ik nog veel teveel verschillen zien en zou ik er denk ik allang mee gestopt zijn. Door dat niet te doen, heb ik meer aandacht voor mijn eigen techniek en worden de verschillen snel kleiner.
De nieuwste aanwijzing die ik van de badmeester heb gekregen dat ik helemaal door moet strekken met mijn arm nadat ik het in het water heb gestoken. Dit vind ik in het begin best vermoeiend. Ik merk dat ik wat minder lucht in mijn longen kan vasthouden als ik me erg uitrek. En elke keer dat ik wat nieuws leer weet ik dat ik niet ongeduldig moet zijn. Het gaat altijd eerst minder makkelijk voordat het ertoe leidt dat je sneller gaat. Maar ik voel dat ik makkelijk door het water glijd, tenminste de paar slagen dat ik het volhoud. Ik beeld me in dat ik aquadynamischer ben en dat klinkt in ieder geval gaaf. Meestal oefen ik een kwartier ofzo met zo’n nieuwe aanwijzing en dan krijg ik er even genoeg van en wil ik even wat anders. Soms ga ik even naar een van de langzame banen en ga ik rustig schoolslag doen. Dit keer ging ik naar de Hele Snelle Baan om zonder de aanwijzing bewust te oefenen, lekker door te zwemmen. Ik had even een pauze gehouden en haalde diep adem voordat ik richting de overkant zwom. Het water voelde zo fijn, ik had een ritme, alles wat ik deed was deel van een grote zwembeweging, zonder einde, zo vloeiend. Een heerlijk gevoel. Ik zag opeens de T op de vloer van het zwembad in zicht komen, wat betekende dat ik bijna bij de muur was. Toen realiseerde ik me dat ik nog niet had geademd. Wat? Ik ga dit baantje gewoon helemaal zonder ademen doen! De beslissing had ik in een halve seconde genomen en ik kreeg er een boost van. Twee slagen later dacht ik “wow dat is nog niet helemaal vanzelfsprekend” Ik zoefde richting de T en zette nog een paar keer hard af totdat ik de harde kant tegen mijn hand voelde. Ik kwam boven water en kreeg dat bekende huppeltje weer in mijn maag. Ha!
Op de terugweg probeerde ik het nog een keer maar natuurlijk lukte dat helemaal niet. Na vier slagen moest ik al naar adem happen. Na nog wat uitproberen kwam ik erachetr dat ik na een korte pauze heel makkelijk de baan over kan steken op een adem, maar daarna bouw ik toch een soort zuurstoftekort op ofzo, waardoor ik het niet twee keer achter elkaar kan. Deze kennis gebruik ik nu om op zoek te gaan naar de ideale ademritme. Ik herken beter hoe het voelt als ik genoeg of niet meer genoeg lucht heb. En ik kan nu ademritme aanpassen aan hoe hard ik doorzwem. Best handig.
Ik heb hier trouwens wat handige zwemtips gevonden voor de nieuwsgierige lezer!