De hele snelle baan

De weken gaan voorbij en een paar keer per week zwemmen zit al helemaal in mijn routine. Ik vind het geen enkel probleem meer om vroeg op te staan en om kwart voor acht in het water te liggen. Het wordt al later licht, waardoor ik straks wel met verlichting naar het zwembad moet fietsen. Maar dat hoeft nu nog niet. Het is nog lekker weer (af en toe) en zwemmen is een hele chille manier om mijn dag te beginnen. ​

Bovendien is het een goede afwisseling van het hardlopen. Dat doe ik ook nog steeds en dat gaat ook hartstikke goed. Ik voel dat mijn armen en schouders sterker worden. Nu kan ik een vlinder-beweging maken onder water en dat voelt niet zwaar aan. Sterker nog, ik kan mezelf echt vooruit duwen, zoals een penguin. Hm.. dat is niet een hele verleidelijke vergelijking, maar ach, ik heb er allang vrede mee dat ik niet zwem voor de sexy, maar voor het gevoel.
Tegenwoordig zwem ik met een vriendin van mij op vrijdagochtend. Dan ga ik zelf nog een of twee keer op een ander moment in de week. Ik ben al een tijd aan het azen op de Hele Snelle Baan. Wat zou er gebeuren als ik er gewoon in ging zwemmen? Op een ochtend voel ik me bijzonder fit en op mijn gemak en ik bedenk dat ik heus wel eventjes in de Hele Snelle Baan kan. Eerst bekijk ik die grote sterke zwemmers even van een afstand. Ze zwemmen wel heel erg hard. Maar als ik alleen op en neer ga, en echt alles geef, kan ik denk het denk ik wel doen zonder mezelf voor lul te zetten. Ik ga onder de bollenlijn door naar de meest rechter baan, waar ik al weken naar kijk. Nu zit ik in die baan. Het water voelt hetzelfde, maar ik vind het toch spannend. Ik wacht op wat meer ruimte, laat een paar hele snelle mannen keren en vertrekken richting de overkant voordat ik diep inadem en mijn eerste slagen maak. Ik ga expres heel vlak achter de laatste aan, zo heb ik het meeste ruimte tussen mij en degene die achter mij aan komt. En ik wil zien hoe snel die echt is :P Na iets van 6 slagen is hij al bijna een lichaamslengte van mij verwijderd! Wow, dit gaat echt hard. Maar ik moet rustig blijven, gewoon mijn ding blijven doen. Als ik buiten adem raak, duurt het nog langer. Het moet makkelijk voelen. Als ik aan het einde van het baantje ben, voel ik dat er iemand achter me zit. Ik houd heel kort pauze zodat hij mij kan passeren en dan begin ik aan de terugweg. Halverwege zie ik in mijn ooghoek een enorme arm. En nog een. Ik wordt ingehaald… Terwijl ik wat probeer op te schuiven naar rechts, moet ik bijna hardop lachen onder water. Dit is echt andere koek. Waar je in de andere banen gewoon omkeert, is het hier prima om grof iemand voorbij te zwemmen. En blijkbaar is iedereen erop berekend want terwijl ik wordt ingehaald, komt er een tegenligger maar die kan er prima langs. Op drie kwart van het baantje ben ik helemaal ingehaald en lang nadat de inhaler al is omgekeerd, tik ik aan voor mijn eerste 50 meter in de Hele Snelle Baan!
Ik ga rustig terug naar de Snelle Baan en hijg even uit. Van binnen maak ik een huppeltje en ik voel dat ik een beetje aan het grijnzen ben. Om er niet raar uit te zien, ga ik ontspannen in schoolslag zwemmen. Als ik me hierop concentreer, verdwijnt die grijns wel vanzelf. Na het avontuur in de aller snelste baan van het zwembad voel ik me vet trots. Ik ben gewoon in die baan geweest, en ik ben daar blijven zwemmen. Heen en weer in borstcrawl is nog wel zwaar voor mij, maar ik heb hier volgehouden en het ging eigenlijk hartstikke goed. Na nog een baantje schoolslag pak ik de borstcrawl weer op. Ik probeer mijn benen weinig te bewegen en let erop dat mijn armen op de juiste manier het water in gaan. Ik vind het tot nu toe heel moeilijk om ook erop te letten wat ik onder water doe, dus ik focus me alleen op boven water. En op mijn ademhaling. Dat gaat inmiddels eigenlijk al automatisch. Ik begin erg goed aan te voelen wanneer de zuurstof in mijn longen op is, meestal na zo’n drie tot vier slagen. Ik zorg dat ik alle lucht heb uitgeblazen na de vierde slag en terwijl ik een arm naar voren strek, haal ik adem. Ik merk ook nu het ademen makkelijker gaat, dat ik meer naar de bodem van het zwembad kijk dan naar voren. Hierdoor heb ik ook veel minder last van mijn nek. In het begin, zeker bij schoolslag, kreeg ik nekpijn van het naar voren kijken want eigenlijk staat je nek dan in een hele rare hoek omdat je op je buik ligt. Dit deed ik omdat ik wel goed wilde kunnen zien waar ik was en waar andere zwemmers waren. Door naar de bodem te kijken, staat je nek veel rechter. Dit heeft als laatste bijkomend voordeel dat je voor het ademen alleen je hoofd naar opzij keert, over je schouder in feite. Het water stroomt langs je voorhoofd en neus maar je mond is vrij en kan lucht naar binnen zuigen. Eerst was mijn hoofd al naar voren gericht, en voor ademen dan ook een beetje opzij, maar hierdoor staat je mond eigenlijk recht in je zwemrichting waardoor er behoorlijk wat water ook naar binnen kan. Niet zo chill.
De vrijdag na mijn Hele Snelle Baan-avontuur, ga ik weer met mijn vriendin zwemmen. We doen een kilometer, zoals gebruikelijk, en dan zien we hoeveel zin we daarna nog hebben. Aan het einde van de afgesproken afstand zeg ik dat ik nog een keer in de Hele Snelle Baan wil gaan. Ze kijkt me een beetje verbaast aan maar wenst me succes. Deze keer ga ik twee keer heen en weer. Dat is dan wel genoeg voor vandaag. Maar terwijl we naar de douches lopen voel ik weer dat huppeltje van geluk in mijn buik.