Leren zwemmen

Het is niet zozeer dat ik wilde leren zwemmen. Eigenlijk wilde ik leren hardlopen. Dat lopen was iets dat ik al langer deed, zo af en toe. Maar elke keer won mijn conditie het van mijn onderbenen (wat best knap is want toen ik nog studeerde had ik niet echt een goede conditie). Ik liep mezelf van een shin splint in een achillespeesblessure en weer terug. Maar daarover zal ik meer schrijven een andere keer.

Eigenlijk wilde ik dus leren hardlopen, maar omdat ik mezelf weer eens had stukgelopen, (dit keer een runners knee, een veel voorkomende blessure van een van de grote peesbanden langs de zijkant van mijn been) deed ik wat ik mijn roeiers in het verleden altijd aanraadde om te gaan doen als ze geblesseerd waren: zwemmen. Ook over mijn roeiverleden kan ik je meer vertellen, een andere keer. Toen ik me dit had voorgenomen, had ik al heel lang niet gezwommen. Sterker nog, dat had ik al niet meer gedaan sinds ik tijdens een bezoek aan mijn vader in het zwembad van zijn appartementencomplex 10 baantjes ging zwemmen, drie jaar geleden. Toen vond ik het niet zo leuk, eigenlijk best wel saai, en omdat ik toen alleen was, ook best eenzaam. Ik was er niet goed in en zag er de lol niet van in. Het was een ‘moetje’, iets wat je moet doen omdat je iets anders wil, zoals in vorm blijven.
Ik ging met mijn huisgenoot mee de eerste keer dat ik naar het zwembad ging in Amsterdam. Zij had ook een blessure, dus we konden samen onszelf zielig vinden en elkaar uitlachen over hoe ont-zet-tend goed (maarnietheus) we de schoolslag beheersten. Ik kocht een 12-rittenkaart en, omdat ik het anders zonder van mijn geld vond, ging ik in de weken erop regelmatig in alle vroegte. Inmiddels was mijn huisgenoot afgehaakt. Haar blessure was een stuk ernstiger en ze mocht toen van de arts helemaal geen sporten meer doen. Dat moet echt vreselijk zijn, om niet te mogen sporten. Enfin, ik was er een keer per week en dobberde wat rond in de langzaamste banen.
De banen bij het Marnix zijn verdeeld in verschillende snelheden. De eerste, hele brede baan die je tegenkomt als je uit de douches komt, is waar alle ouderen die willen komen drijven en onder water willen lopen, dobberen. Dit noem ik de Badderbaan Af en toe is er een verdwaalde twintiger, die waarschijnlijk ook vanwege een blessure of een goed voornemen zich in het water heeft gewaagd. Daarnaast, richting het raam naar buiten, is de Iets Snellere Baan. Hier zijn al wat sportievere mensen te vinden, de gemiddelde leeftijd is iets lager en hier zwemmen mensen redelijk door. Dat wil zeggen ze kletsen niet onderweg en keren vaak direct om als ze aan het einde van de baan zijn. Hier is ook af en toe iemand die al een wat betere uitrusting heeft, zoals een badmuts en een duikbrilletje. Daar weer naast heb je de twee snelle banen: de Snelle Baan en de Hele Snelle Baan. In deze twee banen bevinden zich de serieuze dames en heren, die ongeveer, of heel goed weten hoe ze moeten zwemmen. Deze mensen zijn stuk voor stuk waterratten, hebben gelikte uitrusting en zien er indrukwekkend uit. Allemaal Micheal Phelpsen en Pieter van den Hoogenbanden. Hier durf ik niet te komen, bang om te sterven van het water equivalent van overreden worden, of van schaamte.
Ik merkte dat ik me best moest inspannen om anderen in de Iets Snellere Baan bij te houden. Na een aantal bezoeken was ik niet meer de langzaamste in deze baan, en het gaf me zelfvertrouwen dat ik de oma’s zou kunnen inhalen, als ik dat had gewild. Het feit dat je iets sneller zwemt brengt alleen twee problemen met zich mee. De eerste is dat je bij mensen achterop komt. Niet letterlijk gelukkig; ik heb me nog niet schuldig gemaakt aan onbedoelde aanranding, maar op een goed moment moet je even inhouden om niet de weekgeribbelde teen van degene voor je in je gezicht te krijgen (ik ben trouwens erg visueel ingesteld en kan soms hele gekke gedachtensprongen maken of op bizarre details letten, hopelijk weet ik dat in mijn verhalen aan jou over te brengen). Om dit probleem op te lossen ging ik een beetje om mij heen kijken. Wat doen andere mensen? Terwijl ik op mijn rug zwom en hierover nadacht zag ik degene achter mij halverwege de baan omkeren en teruggaan. Deze meneer was sneller dan ik, en had geen zin om in te houden, dus hij veranderde simpelweg van richting en ging vrolijk verder. Hierop lettend, zag ik daarna nog veel meer mensen deze tactiek toepassen. En, omdat dat niet zo moelijk was, ging ik dat ook maar doen. Eerste probleem opgelost.
Het tweede probleem was dat mijn bikini, die ontworpen is om op het strand te liggen, niet goed tegen hogere zwemsnelheden kan. Als ik lekker afzette van de wand van het bad en mezelf vooruit duwde, werd mijn geluksmomentje, waarin ik geniet van de snelheid in het water, verstoord door het bewustzijn dat mijn topje water vangt en verschuift, en dat ik mijn benen stevig bij elkaar moet houden om niet hetzelfde met mijn broekje te laten gebeuren. Misschien was het ding ook gewoon uitgelubberd, ik had ‘m al een paar jaar. Maar dit probleem kon ik niet oplossen door anders te gaan zwemmen en ik wilde niet langzamer zwemmen. Dus ik moest een badbak gaan kopen. Een supersnelle-niet-sexy-badpak.